کلا دو جبهه بیشتر نیست.یا دوست یا دشمن.چه توی فضای مجازی با ظاهری خیّر و مودب و بچه قشنگ و چه توی فضای حقیقی با همین صفات.در این بین بیطرف هم هست که کلا جزء آمار به حساب نمیاد؛و اینکه ما در مقابل دشمن عطوفت به خرج میدیم در وهله اول از بزرگواری ماست و در وهله‌های بعدی از ناتوانی و نادانی ما و بالعکس.
یه موقعی بود فکر میکردم باید بخشید تا یه جا این تسلسل انتقام تموم شه،از یه جایی دیگه شاهد دنیای خشنی نباشیم.یه موقعی میگفتم بخشش از موضع ضعف و ناتوانی یعنی ذلت.طرف باید قدرتتو ببینه و ببخشی.اما حالا فکر میکنم که آیا باید حتی در موضع قدرت هم بخشید؟همه گناهان قابل بخششن؟مسلما نه.گاهی بخشیدن حتی در موضع قدرت یک ظلم بزرگه.از کدام بخشش باید حرف زد؟
این موزیک هم هیچ ربطی به متن بالا نداره. :/
درباره این سایت